Parc Nacional d'Aigüestortes i Estany de Sant Maurici położony jest w samym sercu Pirenejów, na wysokości od 1200 m do nieco ponad 3000 m n.p.m. To jedyny park narodowy w Katalonii, będącej wspólnotą autonomiczną Hiszpanii. Charakteryzuje się występowaniem ostrych szczytów, skalistych grani, bujnych lasów i zielonych łąk, ale przede wszystkim wyróżnia się obecnością ponad 200 jezior oraz licznych rzek, jarów i mokradeł.
Estany de Monges, fot. Anita K.
Prosimy o wyłączenie blokowania reklam i odświeżenie strony.
Park dwustu jezior
Park Narodowy Aigüestortes i Estany de Sant Maurici został utworzony 21 października 1955 r. Ma powierzchnię 40 852 ha, w tym 14 119 ha ochrony ścisłej i 26 733 ha ochrony częściowej. Z tego 2 314,83 ha jest własnością prywatną.
To obszar Pirenejów o największym zagęszczeniu jezior. Jest ich tam ponad 200, choć tylko około 150 to jeziora stałe, a pozostałe to jeziora okresowe, które późnym latem mogą wysychać.
Tutejsza woda niejedną ma twarz - łagodną i spokojną pod postacią jezior, psotną i figlarną w głębokich jarach, dostojną i elegancką w formie wodospadów, ale też groźną i złowrogą w rzekach i potokach podczas szalejących burz.
Aigüestortes w nazwie Parku to słynna równina, a Estany de Sant Maurici to w tłumaczeniu Jezioro Świętego Maurycego. Jezioro to widnieje też w logo parku wraz z górującymi nad nim Encantatami (szczytami Gran Encantat i Petit Encantat).
W tym jedynym katalońskim parku narodowym odnotowano 1803 taksony roślin oraz 219 gatunków kręgowców, w tym 5 gatunków ryb (m.in. pstrąg potokowy), 6 gatunków płazów (m.in. traszka pirenejska), 13 gatunków gadów (m.in. żmija żebrowana, miedzianka), 139 gatunków ptaków (m.in. sęp płowy, orzeł przedni, orłosęp, sowa włochata, śnieżka, wieszczek) i 56 gatunków ssaków (m.in. kozica południowa, gronostaj, świstak alpejski).
Najwyższym punktem Parku jest szczyt Comaloforno o wysokości 3029 m n.p.m. w masywie Besiberri.
Tamtejszy klimat charakteryzuje się długimi i surowymi zimami, podczas których przez większą część roku występuje śnieg (na stokach utrzymuje się aż do czerwca), a temperatury często spadają poniżej 0°C. Zimą stawy zamarzają, a przyroda pozostaje w stanie uśpienia. Nierzadko występującym zjawiskiem są lawiny śnieżne. Nad jeziorem Gento, na wysokości ponad 2100 m n.p.m. dnia 2 lutego 1956 r. odnotowano najniższą temperaturę w Hiszpanii: -32°C.
Z drugiej strony lata są krótkie i charakteryzują się umiarkowanymi temperaturami (w nocy nawet dość niskimi). W gorące letnie dni często występują tam obfite opady deszczu czy nawet burze z wyładowaniami. Zmiana pogody może być dość nagła, co zawsze należy brać pod uwagę.
Każdego roku Park odwiedza ponad pół miliona ludzi.
Szlak Świstaka
Początkowy fragment opisywanej w tym artykule trasy nazywany jest Ruta de la Marmota - Szlakiem Świstaka. Wbrew pozorom nie jest zbyt łatwo wypatrzeć tego gryzonia, bowiem zwierzątko mimo że lubi wygrzewać się na słońcu, to unika okolic ruchliwych szlaków turystycznych, a co więcej, zapada w sen zimowy już we wrześniu. Warto dodać, że świstak alpejski został sztucznie wprowadzony w Pireneje w 1948 r. (do katalońskiej części zawitał w 1974 r.).
Cała trasa ma długość 16,8 km. Charakteryzuje się sumą podejść 900 m i przewyższeniem około 720 m. Główny parking, oczywiście bezpłatny, znajduje się na wysokości 1700 m n.p.m., a docelowym miejscem wędrówki jest Estany de Monges - jezioro położone na wysokości 2418 m n.p.m.
Pod względem technicznym trasa ta jest wyjątkowo łatwa - w miejscach, gdzie występują strome zbocza, szlak przybiera formę łagodnego trawersu. Największymi atrakcjami są liczne jeziora (ponad 20), wodospady oraz położone na stoku schronisko oferujące przepiękne widoki.